Bruno, dziewięcioletni chłopiec nie do końca rozumie otaczający go świat. Mieszka w pięknym, trzypiętrowym domu w Berlinie. Zewsząd otaczają go piękne sklepiki i stragany pełne kolorowych kwiatów i świeżych warzyw. Niestety, jego ojciec otrzymuje bardzo ważny awans i wszyscy muszą się przeprowadzić, do mniejszego i tylko jednopiętrowego domu, gdzie nie ma tak pięknych okolic i nie ma się z kim pobawić, ale główny bohater dostrzega w oddali jakiś ludzi, ale odgradza go od nich wielki płot.

Książka jest cienka, przez  pierwsze sto stron czyta się ja naprawdę szybko, nie da się nawet odczuć w jakim czasie dzieje się akcja. Jednak później historia się rozkręca. Zaczynamy zauważać różnice między dwoma różnymi światami – Niemców i Żydów. Historia potrafi wciągnąć, w taki sposób, że nie można się od niej oderwać. W pewnych momentach historia jest tak smutna, że aż chce się płakać. W takich momentach człowiek zdaje sobie sprawę jakie ma szczęście, że urodził się w czasach pokoju.

Kiedy koleżanka podała mi tytuł tej książki, nie byłam w stanie zgadnąć o czym on jest. Nie zdradza on za dużo, ale myślę że przez to jest on odpowiedni. Co do okładki, nas moim egzemplarzu było ujęcie z filmu nakręconego na podstawie tej historii. Zwykle nie podobają mi się filmowe okładki, ale to jest wyjątek. Dokładnie pokazuje chłopców  i chociaż narzuca nam on automatycznie wizje głównych bohaterów, wyjątkowo mi to nie przeszkadzało.

Książka jest skierowana do wszystkich, myślę, że w równym stopniu do młodzieży, której przydałoby się uświadomienie jakie szczęście mają, jak i do starszych osób, którzy lubią tego typu książki.

Krótko mówiąc: Gorąco polecam każdemu!

Ocena : 7/10

Julia Durda

Na zakończenie wakacji spotkanie klubu odbyło się w nocy. Rozmawialiśmy o książce, graliśmy w gry planszowe, tworzyliśmy wspólnie straszną historię a na zakończenie w ciemnościach czytaliśmy cytaty z ulubionych książek.